ცრემლის ლექსი
ცოტაც მაცალე, სიხარულო, ცოტაც მაცალე...
ნელ-ნელა ვკეცავ შენსკენ უვალ ამ ძნელ შარაგზას.
ხელისგულებში ამოსული სითბო მაწვალებს,
მახსენებს იმ თოვლს, - ამოუხსნელს, როგორც ქარაგმას.
ახლა მარტია, უშენობას ვეაპრილები,
მეტყვიან, თოვლი თეთრად პენტავს მთებს და ველობსო!..
ეჰ, უშენცხენოდ ამ ზღაპარში ვერ გავფრინდებით, -
რად მომესაჯა, ქვაზე წაკრულ ჩქამს რომ ველოდო.
ცოტაც მაცალე, სიხარულო, ცოტაც მაცალე...
ეს ცრემლის ლექსი შენი არის, ჩემი – სამარე...
უსიყვარულოდ როგორ ვიყო - ანდა მასწავლე,
თორემ სიჩუმე დამმეხავს და შენ თავს წამართმევს.
No comments:
Post a Comment