პასუხი ყველაფერზე...


ჩემი ნატვრის ხე წაიქცა წუხელ...
და ტევრებს მოსდეს რატომღაც შარი...
ო,ღმერთო ჩემო,ზამთარსაც თურმე,
ქონია გული კუპრივით შავი...

ჩემი ნატვრის ხე წაიქცა წუხელ...
და შენზე ფიქრიც არაქათს მილევს...
დაგეძებ ისე,ვით მთიდან ბარში,
წყლის დასალევად ჩამოსულ ირემს...

ვარსკვლავებს რომ გიკრეფ...

ახლა მაისს გაერია სევდა,

გულს ვინ ჩივის, დაეკარგა ფერი…

ისე მინდა შენთან ახლოს ყოფნა,

შენი თბილი, გამოწვდილი ხელი...

რა ლექსები?! ერთგულებაც აღარ...

ცხრა ცას იქით გადამალე ჩვილი...

ეს სიმღერა ნანასავით დამაქვს,

როგორც გულზე დაბნეული ღილი.

ნება-ნება დაგივიწყო იქნებ,_ანდაც,

მინდორ-მინდორ დაგაწიო ფიქრი...

სიზმრად,

იცი,ვარსკვლავებს რომ გიკრეფ

და საწოლთან მზის სხივებად გიშლი?!

ეს ჩემი მზე შენი მზეა, ჩემო -

შენი, ჩემო, ჩემი თვალის ჩინი!..

ცრემლის ლექსი

ცოტაც მაცალე, სიხარულო, ცოტაც მაცალე...
ნელ-ნელა ვკეცავ შენსკენ უვალ ამ ძნელ შარაგზას.
ხელისგულებში ამოსული სითბო მაწვალებს,
მახსენებს იმ თოვლს, - ამოუხსნელს, როგორც ქარაგმას.

ახლა მარტია, უშენობას ვეაპრილები,
მეტყვიან, თოვლი თეთრად პენტავს მთებს და ველობსო!..
ეჰ, უშენცხენოდ ამ ზღაპარში ვერ გავფრინდებით, -
რად მომესაჯა, ქვაზე წაკრულ ჩქამს რომ ველოდო.

ცოტაც მაცალე, სიხარულო, ცოტაც მაცალე...
ეს ცრემლის ლექსი შენი არის, ჩემი – სამარე...
უსიყვარულოდ როგორ ვიყო - ანდა მასწავლე,
თორემ სიჩუმე დამმეხავს და შენ თავს წამართმევს.

საბნად ზეცა მეხურა...

გაივლის წლები,
- ეს დღეც გაქრება,
მოიხვეჭს მტვერის
მჭიდრო ალაფებს...
თუმც ზოგჯერ
შენთან მოვა სახება,
-ჩიტი რომ ფრენით
ფოთლებს ალაღებს...

მოგაგონდება, -
ერთ დროს, ბეღურა,
ფანჯრის რაფასთან, -
დახტის, დაგეძებს...
და იტყვი:
- საბნად ზეცა ეხურა...
მე კი ვუყრიდი
პურის ნამცეცებს...

ერთად...

* * *

გულზე დაბნეულ პაწაწა სითბოს,

თვალებით მიხსნი ,ვით ლამაზ ღილებს...

გული კი გნატრობს და შველას ითხოვს,

ვერ გხედავს,გეძებს და ვეღარ მიძლებს...

მითხარი,როდის დაგწყვიტა გული,

ჩემი თვალების წვიმების დელგმამ?

აქ მაინც მყავდე, რომ თვალებს რული,

მომგვაროს შენი ღიმილის სევდამ!

უნდა მოგძებნო!_(იქნება რთული)

გაგიკერპდე,რომ გამხადო ღმერთად,

მოდი და ნატვრებს ნუ ამისრულებ,

უბრალოდ ვიყოთ, მე და შენ ერთად!

ფერნი…

ცხადია,_

ფერნი მღერიან,სუნთქავენ ფერნი

და მეტყველებენ ისინი ნატიფად...

"ზღვა ბობოქრობს,ტალღები ტალღებზედ სხდებიან,

ფაფარსა სცემენ,ძირს კიდევ დედამიწა სკდება..."

ფერთა გამმაში ნებივრობს სამყარო...

-ვნებივრობ მეც...

და ჩემშია მთელი მზის სისტემა...

ვითარცა სიმბოლო მარად სიცოცხლისა.

ნეტავ, მამწყვიტა მიწასა...

* * *
ნეტავ, მამწყვიტა მიწასა,
შენს მხარეს დამაპნიაო...
ვნახავდი შენსა სოფელსა,
ეზოით, ალაგითაო...

ფრთხიალსა ჩიტებისასა,
გალობას ჩინებულსაო…
ფუსფუსსა დედაშენისას,
ლოცვასა მისებურსაო...

თვალს შევავლებდი მამისახლს
- ვაჰ, როგორ ნაჯაფარსაო...
დახავსებულსა ლოდებსა,
ვაითუ გარჯა აკლავსო.

წყაროს ხმაური მასმინა,
ალაგის - ედემისაო…
დილის ნიავი დაჰბერავს,
თავს ლაღად მევლებისაო…

ჩამაყრის თოვლსა, ზამთარიც
ბილიკებს აიღავსაო…
არ მამკლავს, ვიცი, ოცნება -
გულს ჯავრი წაიღავსაო…